SĄD OSTATECZNY_thriller(NOWE)

*wind*

[link widoczny dla zalogowanych]

PROLOG:

21 września 2009 rok;
Miejscowość Brownville przy granicy USA i Meksyku:

-Klaus. – szepnęła brunetka trzymająca lampę do chłopka, który kopał już w ziemi od dobrej godziny.
-Co? – zaprzestał kopanie. Oparł się o łopatę i spoglądnął na swoją towarzyszkę.
-Boję się. – powiedziała rozglądając się na wszystkie strony.
-Niby czego? – zaśmiał się ironicznie Klaus.
-Ty się jeszcze pytasz?! Rozglądnij się! Jesteśmy w środku nocy na cmentarzu i kopiemy grób, by móc go obrabować! – krzyknęła cicho z pretensją w obawie, że ktoś może ją usłyszeć oprócz chłopaka. Ten rzucił łopatę i wyszedł z dziury, którą do tej pory udało mu się wykopać. Podszedł do dziewczyny, otrzepując się po drodze z ziemi. Objął ją w talii i szepnął do ucha.
-Kochanie. Nie ma się czego bać. Tu są sami umarli. Co oni mogą nam zrobić?
-Ale te miejscowe legendy. Sam słyszałeś co mówiły tamte kobiety w barze. Ten cmentarz jest nawiedzony.
-Chyba nie wierzysz w duchy?
-Jasne, że nie, ale...
-Koniec dyskusji. – przerwał bezczelnie dziewczynie. Puścił ja i powrócił do kopania grobu. Po kilku minutach uderzył łopatą w coś twardego. Uśmiechnął się do dziewczyny, która nachyliła się lekko nad grobem. Odrzucił narzędzie pora wykopany otwór. Chwycił za kilof. Zamachnął się nim i zaczął nim uderzać o wieko czarnej trumny. Dziewczyna powróciła do swojej poprzedniej pozycji i ponownie zaczęła się rozglądać na boki w obawie, ze coś ją zaatakuje niebawem. Klaus przebił wieko trumny i trochę ziemi dostało się do jej środka. Klęknął i włożył do niej ręce. Po chwili w rękach trzymał pożółkłą czaszkę.
-Dobry wieczór panie Nicholasie Barnesie. – zaśmiał się i rzucił ją za siebie w powietrze.
-Aaaaaaa!!! – krzyknęła dziewczyna widząc przelatującą nad sobą czaszkę.
-Nie krzycz głupia. – ryknął zły Klaus wyciągając starą skrzynkę pokrytą pajęczyną z trumny umrzyka, która leżała zakopana przez wiele lat.
Nagle coś poruszyło się w krzakach za kilkoma nagrobkami z boku dziewczyny. Natychmiast się odwróciła w tamtą stronę. Podniosła do góry lampę naftową, by lepiej widzieć. Zrobiła krok do przodu.
-Jest tam ktoś? – spytała trzęsącym się głosem. Gdyby tylko mogła uciekła by z tego miejsca, gdzie pieprz rośnie, ale nie chciała wyjść na tchórza przed ukochanym. Zwykle był przy niej jej brat, który należał do ich paczki, al niestety na tą akcje zachorował i musiała iść sama z Klausem. Kochała go ponad życie, ale był jej wymarzonym i wyśnionym mężczyzną, z którym mogła wiązać jakiekolwiek plany na przyszłość. Nic jej nie odpowiedziało. Pomyślał, że to tylko wiatr. Chciała powrócić do Klausa, który nie zwracał na nią uwagi, bo zajęty był wydostawaniem skarbu na wierzch. Ponownie coś poruszyło się. Tak jakby jakiś cień szybko przebiegł, ale w innym miejscu i znacznie dalej, niż ona stała. Odwróciła się szybko w tamto miejsce. Ponownie coś przebiegło. Tym razem bliżej. Brunetka padła w histerie. Zaczęła biec w dokładnie nieznanym jej kierunku. Nie wiedziała już, gdzie jest Klaus oraz grób przy którym kopał. Zaczęła szlochać. Przewróciła się o jakiś kamień. Lampa wypadła jej z ręki. Wyleciała w powietrze i upadła z trzaskiem na jeden z nagrobków rozbijając się i gasząc światło. Dziewczyna szybko wstała i pobiegła jeszcze szybciej niż poprzednio. Coś biegło na równi z nią. Jakiś ciemny cień. Bliżej nieznana postać, która wcale nie przypominała człowieka. Nagle ta postać poderwała się do góry. Znikła w ciemności nocy. Po kilku sekundach coś naskoczyło na biegnącą dziewczynę. Upadła ponownie na ziemię z dziwną postacią na plecach.
-Aaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! – krzyknęła ostatni raz. Istota, która ją zaatakowała zamachała się i wbiła w jej kark coś co przypominało szczęki pająka.

Klaus wyszedł z grobu taszcząc za sobą duży worek, do którego włożył znalezione skarby. Rozglądnął się w poszukiwaniu dziewczyny.
-Agnes! – krzyknął jej imię. Nie usłyszał odpowiedzi. Ruszył przed siebie rozglądając się dookoła w poszukiwaniu dziewczyny i nawołując ją. Nigdzie jej nie było. Gdzie zniknęła ta idiotka? – pomyślał. Pewnie uciekła, bo się przestraszyła. szedł dalej, ale już jej nie szukał. Miał w nosie co się z nią stało. Musiał mrużyć oczy by coś zobaczyć w ciemności oraz we mgle, która nagle pojawiła się na cmentarzu. Nagle potknął się o coś i upadł na ziemie. Obejrzał się za siebie podnosząc na wyprostowanych rękach. Mgła rozstąpiła się i zobaczył martwą Agnes, która leżała w kałuży krwi.
-Agnes obudź się! Nie żartuj sobie ze mnie! Przepraszam! Powinienem pomyśleć, że się boisz, ale już koniec! Przestań! Obudź się słyszysz mnie! – krzyczał i potrząsał ciałem dziewczyny. Musiał w końcu dać za wygraną i przyjąć do wiadomości, że ona nie żyje. Nawet jedna łza mu nie wypłynęła, chociaż był z nią związany od kilku lat. Podniósł się całkiem. Odnalazł worek i założył go na plecy. Zrobił krok do przodu i został zaatakowany. Postać powaliła go na plecy. Ponownie się zamachała i wbiła swoje szczęki w tchawicę...

Z przykrością oświadczam, że nie chce mi się nagłówek wstawić Sad

ilidia

haha leniuch

Eliette

Przyznam że to jedno twoich lepszych opek.
W końcu nie każdy pisze o Puchatku.
Szkoda tylko że na zb.pl tak je zaniedbujesz.
Mam nadzieję że nie uzależnię się tak jak od The key!

Bebe

na zb.pl juz widzialam to opko i tam i tutaj bede czytac
podoba mi sie
czekam na rozdział Very Happy